V

die dolosse ontaard in vonk-proppe

wat mekaar begin jaag in

die hippodroom van my kop

hulle begin lyk na artisjokke op hitte

as daar maar ‘n hofmaarskalk was

wie ek kon roep wat in die bresse kon tree

maar, nee, ek is op my eie

VI

ek gaan skaar my by die vrouens in die harem

en vra hulle of hulle ook so verlei word deur die Woord?

nee sê hulle, maar hoekom probeer jy

nie ‘n ontwapeningsveldtog nie?

haai, ek het nooit daaraan gedink nie

die geheim van hierdie driftige aanteel van woorde

deel dieselfde lankmoedigheid aanwesig in stalaktiete

‘n stille, onopmerklike groei

hoe kan ek hulle nou ontwapen?

wat is die wapen wat ek so voel op my geteiken is?

ek gee moed op

ek gaan slaap met ‘n elle-lange hanglip

en hoop die aand gooi nie

nog dolosse in my half-wakker drome nie

al wat ek kan doen is om op my tande te byt

en te hoop niemand sien my dolsinnige gryns raak

een greintjie van ’n kyk in my rigting

sal jou in ‘n sout-pilaar verander

al hoe ek hiermee leef is om deur die dag so

hiperbeleef as moontlik te loop

iewers sal die gedigte se gedrag raffineer

met my invloed

en die harlaboerla van hulle ledemate en tonge

tot orde roep

en soos die moeder-owerste sal ek hulle

siele deur ‘n ring kan trek

so netjies en heilig sal hulle voor my staan

VII

teen hierdie tyd sal die gedig

die stadsvryheid verdien

en vry deur die strate wals

en enige kafee inloop en homself knuppeldik

aan die atjar eet

die burokrate sal met nuut-ontdekte ywer

die verse se skoene poets

en die posmeester sal teen geen tarief 
die digkuns aan elke lid van die wêreld pos

nodeloos om te sê

die poësie sal ‘n groot hawiksneus groei

en homself luid op die skouer klop

en trots elke kruiwa vul met leestekens en sillabes

en die bakstene en sement vervang met dit

wat meer sin maak

met die gedig se pralery

sal hy homself oortuig dat hy

skuiling en warmte kan bied vir die massas

 - uit dolosgooier van 'n gedig, Lara Kirsten