fluweelagtige verwarring

sy en haar rebelese ribbes kom lê

onder die goeiste genade groen van die bome

haar bene bulder van verligting om 

vry van stoel te wees

haar agsiestog arms wil net wegsink 

in die spierkragtige sintaksis

van somer

haar wag-‘n-bietjie wange bloos van 

die lekkerkry van haar verbeelding

haar dragtige duime kan nie wag

om lofliedere oor sy vel te baar

deur die geweldlose gordyne sien

hy haar baanbrekende borste

hy lig sy waansinnige wenkbroue

en gaan staan styf teen die koel malvapoeding mure

hy mik-mik na haar 

maar die kniehalterende tafelhoeke

en slinkse stofballe pootjie hom 

hy bly tuur na buite waar 

die bloeiende ballonne net nie wil stol

die lug slaan uit vol kneusplekke in pleitende pers

al wat hom sal red is 

'n piromaniese pasaangeër

sy sal dan dalk in sy hart begin kan glo

sy sien die triestige tarentaal oor 

die hygende hoofweg hol

die migrerende marionette weet nie waarheen!

alles voel soos fluweelagtige verwarring

vreesaanjaende frikatiewe glip uit haar mond

haar beneukte boude kry uiteindelik sit

soos wat die waaghalsige wolke

die roekelose donker invaar

sy klim binne-in die kabbelende kerslig

en vou haar woorde een-vir-een uit 

oor die pruimedantkleurige papier

 - Lara Kirsten