Vir Krotoa

sy het vele warmgebakte kranse ontdek langs die woude

het hul gevul met klippe, voetspore en uitgekapte wense

die dou lek sy vroeg-oggend van die boegoeblare

en vee haar wange met die sagte son wat deur die skeure breek

sing sy alomheen die liedere wat resonant oor die vlaktes aanrol

'n vrou soos hierdie mag nie stilbly

hoor hoe haar stem deur klip en geskiedenis breek

sien hoe sy vrouwees bevry

deur met grond liefde te maak

in haar skyn die hoop

wat nog by ons mense spook

en so bly sy opstaan, 'n ware vrou,

gevul met drome en verwarring

sy doen haar daaglikse pligte

met grond onder haar naels, borduur sy die kontinente aan een

sy is alleen, net sy en haar haar tong

praat sy vir die onthalwe van ander,

maar nooit vir die onthalwe van haarself

prinses die een dag, 'n pion die ander,

haar identiteit verskeur en verkrag

'n vrou soos hierdie word maklik misverstaan

hoor hoe haar stem deur klip en geskiedenis breek

sien hoe sy vrouwees bevry

deur met grond liefde te maak

in haar skyn die hoop

wat nog by ons mense spook

en so het sy oor die berge met haar aardsvlerke gevlieg

nakend soos net die veld en die lug daarvan hou

leerken sy die laaste helder paaie van oorlewing

dra vuur en klippe aan om die laaste vestiging te bou

waar lug nog diep ingeasem kan word

en grond diep gegtrap kan word waar groen lewe

uitrys uit water en klei en 'n nuwe wêreld aanbreek

hoor hoe haar stem deur klip en geskiedenis breek

sien hoe sy vrouwees bevry

deur met grond liefde te maak

in haar skyn die hoop

wat nog by ons mense spook

soms verloor sy haar kop, maar nooit haar hart

sy druk haar lippe en bors ferm teen die aarde

voel die vibrasie van minerale krag

grond is bly om te voel hoe diep hierdie vrou haar spoor trap

'n vrou soos hierdie kan nie stilbly

in haar skyn die hoop

wat nog by ons mense spook

 - Lara Kirsten