kern

daar skuil ‘n lus in die dieptes

wat stil-stil wag - dormant uitbundig 

dit is heilspellend hoe die vonk

begin tril met die afwagting van die koms

van die kreatiewe tornado

die grond is ryk

kyk hoe giet ons die diep-versonke metale

uit die premordiale smeltkroes

my klei-lyf resoneer met die vulkaniese uitbarsting

met hierdie bloed wat nie ophou vloei

bons die polsering van die dreigende feesviering

die kruine van die golwe hang vir enkele oomblikke

langer in die silwer skyn van die son

my hare staan orent

van die stemme wat alom my kring

so vol lewe is organika

so baie golwe in elke dag

so veel kwiksilwer sparteling in die brein

die soeke na versadiging ken geen einde

die hart bly kolk al kom die niet teen die deur geklop

die grond word koud in die winter

die spoor word weggewaai

maar die lewe bly tril

die oer word oerer

die inkantasies word meer kontrapuntaal

en die ledemate word sneller

in hierdie dae wat so vlugtig vlerke groei

die elemente is ongenaakbaar

hoe hulle die vel verteer

tog bly die pols diep en sterk

die wilskrag is onverskrokke

in die stryd teen die skaamte

teen die vrees

teen die vlees

teen die donker

my rugstring ontdooi elke oggend

en waaragtig, dis die vlerke wat aanhou kriewel

tot in die premordiale kern 

van sensasie van die embrioniese duister wat

gelukkig genoeg keel het

om te kreun met die moeds-wil van vlieg

- Lara Kirsten